Ночка ціхая, расістая
Йшла над палямі-лагчынамі.
Зоры паліла празрыстыя
Ў небе, паміж аблачынамі.
Кідала кроплямі роснымі
Ўправа, улева, ўгару.
Пахамі мляўкімі, млоснымі
Дыхала ў сонным бару.
Чуць варушылі галінамі
Ліпы, красой абсыпаныя.
Ў шэляху траваў з травінамі
Чуліся гукі нязнаныя...
Над балатамі бяздоннымі
Зьзялі агні дзе-нідзе,
Млелі струхлелыя, сонныя
Івы ў ліпкім тумане...
Ночка, тваймі гэта чарамі,
Ночка, тваймі гэта дзівамі
Збуджаны зоры між хмарамі,
Сплецены мглы па-над нівамі...
Ты гэта, вечна чароўная,
Ў соннае сэрца ўвайшла –
Думкі мае невымоўныя
Ўсе зразунела, знайшла...
1925
|
|
